Er waren nu 3 Keien die meededen, Ramona Sour, Norman Koers en ikzelf. Verder waren we totaal met 26 lopers uit alle kernen van de Maashorst en nog een aantal mensen van de Vliegbasis die meededen. Op donderdag 4 mei om 21.30 vertrokken we vanaf Uden, om 23.10 mochten we in de wandelrij met alle gemeentes richting het bevrijdingsvuur in Wageningen bij Hotel de Wereld. We waren als 45e aan de beurt. De eerste etappe was in Wageningen zelf, er waren 4 fietsers bij die ons leidden naar de bus weer. Daarna begonnen een aantal lopers de 2e etappe enz. Officieel stond ik ingedeeld op de etappe 5 dat zou pas rond 4 uur in de nacht zijn. Etappe 3 van Kesteren naar Ijzerdoorn heb ik extra gelopen, dat was 5 km, daarna een uurtje in de bus en daarna de etappe 5 van Beneden Leeuwen naar Appeltern. Ik liep met een groepje van 4, en nog een man in een rolstoel. Bergop was moeilijk voor hem, bergaf konden we hem niet bijhouden. Midden in de nacht liepen we, het was prachtig en we liepen met z’n vieren een mooie Cadans, Norman was hier ook bij. Zo ging het door, wij hadden een etappe gehad, weer terug in de bus en de volgende lopers begonnen aan de etappe. De ochtendzon op zien komen was erg mooi. Ik heb niet geslapen in de bus, we zaten vol adrenaline! De eerste kern waar we kwamen was Reek om 7.00uur, er waren al mensen die speciaal kwamen om het bevrijdingsvuur te zien.  Net voor elke kern stapten de lopers uit de bus die deze etappe niet hadden, en liepen zo met het bevrijdingsvuur de kern in. Het bevrijdingsvuur werd telkens opnieuw ontstoken.

De etappe Schaijk naar Zeeland liep ik extra omdat ik wist dat mijn ouders en onze kinderen daar zouden komen. Die etappe was echt zwaar voor mij, je moest 10km per uur lopen. Dat kan ik zeker wel, maar ondertussen had ik al een halve marathon in etappes erop zitten. Ik liep met een super snelle groep, waaronder Ramona Sour en Tonnie Dirks. Zij lopen gemiddeld eerder 13 of 14 km per uur. En officieel moet de langzaamste loper voorop, maar hierbij heb ik gezegd dat ze maar gewoon moeten gaan, want dat is een te groot verschil. Tonnie Dirks bleef bij mij mee lopen en ik liep ook gewoon 10km per uur en de rest wat sneller. Mooi om te zien in Zeeland kwam ik een loopster van de donderdagavondgroep tegen als toeschouwer. Vooral na zware etappes en weinig slaap….is het heel fijn om bekenden te zien.

De mensen van de kernen waren enthousiast om ons te ontmoeten. Daarna nog door naar de Vliegbasis, daar heb ik 3km langzamer mee gelopen, door naar Odiliapeel.  Naar Odiliapeel had ik wat last van mijn knie, nooit last van gehad maar ja…even een stukje met een aantal lopers gewandeld en de laatste 500m met z’n alle hardlopend weer verder. Ik woon in Volkel, dus daar zou ik naar toe lopen. Dat heb ik ook gedaan, de klokken begonnen te luiden toen we eraan kwamen. En als laatste, jazeker bijna iedereen heeft meer etappes gelopen dan die officieel op papier stonden…met heel veel lopers door naar Uden.

Ook in Uden stonden er een paar Keien te wachten omdat ze er toch wel iets van hadden gehoord, onderweg kwam ik ook nog een Kei tegen die mee fietste.

In Uden kregen we nog Vrijheidssoep en lunch en ons grote avontuur zat erop! Ik zou het zo weer doen, het is een hele speciale loop, maar echt erg leuk om mee te maken. Het verhaal van de man in de rolstoel van de Vliegbasis die MS had, hij vertelde; mijn vrijheid is mijn rolstoel dat ik kan gaan waar ik wil!

Wij hadden de vrijheid om dit prachtige avontuur mee te maken, machtig mooi, midden in de nacht…de zon kwam op en het leek wel middag, maar het was nog steeds ochtend.

De adrenaline werkte goed, ik heb zelfs 34,7km gelopen die dag. Ik heb er goed voor getraind, bij de donderdagavondgroep zijn er veel die sneller lopen, dus met mijn tempo zat het wel goed.